ROZDZIAŁ II "Rozbite szkło"

Siedziałam na łóżku z gitarą w rękach, wpatrując się w przestrzeń. Słońce już zaszło, zrobiło się ciemno, a ja grałam przypadkowe akordy, które - bez względu na to, jak się starałam - przypominały mi muzykę Styles'a.
"Jeszcze rano moje życie było takie pozytywne - wręcz świetne. A teraz? Teraz zniszczyłam wszystko."
I na dodatek to wyłącznie moja wina. Pozwoliłam, żeby znajomość z Harry'm wymknęła się spod kontroli. Nie wystarczy fizyczna wierność wobec Louis'a, zasługiwał także na całkowite oddanie emocjonalne. Przypomniałam sobie wyraz twarzy Harry'ego, kiedy powiedziałam mu, że go nie kocham. Wobec niego także byłam nie fair. Zraniłam wszystkich i teraz ponoszę tego konsekwencje. Myśl, że resztę życia spędzę bez Louis'a, sprawiała mi ból. Wyobraziłam sobie, że widzę go z inną dziewczyną... Że całuję ją tak samo, jak Harry całował dziś mnie... Jęknęłam i przewróciłam się na łóżko, a gitara ześlizgnęła się na podłogę. To byłby koniec świata. Nie mogę na to pozwolić, musi być inne wyjście.
- Miauuu..
Nuta wskoczyła mi na brzuch i zaczęła domagać się pieszczot. Podrapałam ją po brzuchu i uśmiechnęłam się przez łzy.
- Chodź Nutka, pójdziemy coś zjeść.
Zeszłam po schodach i zaczęłam szperać w lodówce. Nagle usłyszałam dźwięk rozbitego szkła. Szybko wpadłam do salonu, gdzie ktoś wybił nam szybę.
- Boże.. To nie może być prawda..
Podniosłam z ziemi kartkę, która była doczepiona do sporego kamienia.
- Louis..
Zadzwoniłam do niego na stacjonarny. Długo nikt się nie odzywał. Chciałam już się rozłączyć, gdy usłyszałam jego głos.
- Ginny, przepraszam, ale nie mam ochoty z Tobą rozmawiać. Potrzebuję czasu.
Mówił do mnie tak ostrym i nieprzyjaznym tonem, że nie mogłam go poznać.
- ONI. MAJĄ. DANIELLE.
Myślałam, że się rozpłaczę. Louis musi mi pomóc. Musi pomóc Dan.
- Co?! Jacy oni? Poczekaj, nigdzie się nie ruszaj, zaraz u Ciebie będę.
Czekanie na Tomma dłużyło się w nieskończoność. Kiedy wszedł do domu i bez żadnego słowa, po prostu mnie przytulił.. poczułam się bezpieczna. Nie ważne, czy to był koleżeński gest, czy też nie. Ważne, że nadal mogłam na niego liczyć.
- A teraz jeszcze raz, wszystko mi opowiedz.
Odsunął się ode mnie i popatrzył w oczy.
- Jacyś hejterzy mają Danielle. Oni jej coś zrobią Louis!
Łzy napłynęły mi do oczu.
- Chodź! Szybko!
Tomlinson bez mrugnięcia okiem wziął mnie za rękę i poprowadził do samochodu.
Jazda w miejsce, gdzie ci psychole uwięzili Danielle trwała wieczność. Po drodze zajechaliśmy po Liam'a. Gdy zobaczyłam jego twarz, kiedy dowiedział się co z Dan, myślałam, że pęknie mi serce. Nigdy jej nie zapomnę.. Wiedziałam, że nadal ją kocha.
_______________

Policja. Strzały. Związana Danielle. Krzyki. Myśl, że gdybyśmy przyjechali 10 minut później, Dan by już nie żyła...
Teraz, gdy patrzyłam na nią i Liam'a wiedziałam, że są dla siebie stworzeni. Wrócą do siebie. To jest pewne. Liam spoglądał na nią z taką troską i czułością.. Nie mogłam się na nich dłużej patrzyć.
Poszłam w stronę samochodu Louis'a. Siedział już w środku, lecz gdy zobaczył, że idę, wyszedł i stanął naprzeciw mnie.
Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Pierwsza opuściłam wzrok. Złapał mnie za podbródek, jeszcze raz zajrzałam mu w oczy. Niebieskie jak morze. Zaczęłam tonąć w jego wzroku... Tak, on musi być tym jedynym. Szkoda tylko, że nim nie będzie..
Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć. Jakoś się wytłumaczyć.
- Cii.. Nie mów nic.
Powiedział cicho.
Otworzyłam oczy ze zdumienia, gdy dotknął mojego policzka.
- Kocham Cię i żaden idiota tego nie zmieni. Nie mogę wymazać Cię tak po prostu ze swojego życia. Nie chcę..
Zaschło mi w gardle. Nie wiedziałam co odpowiedzieć.
- Ja..
Nie zdążyłam dokończyć, bo Louis zamknął mi usta pocałunkiem.
Poczułam się jak dawniej. Jakbyśmy cofnęli się osiem miesięcy do tyłu. Pamiętam ten dzień, jak żaden inny.
Był zimny styczniowy wieczór, a my byliśmy w parku. Zaczęliśmy rzucać się śniegiem. Nagle Louis przewrócił się, dostając ode mnie śnieżką w twarz. Myślałam, że coś mu się stało. Podeszłam chcąc sprawdzić co z nim, a on złapał mnie za ramiona i pociągnął na ziemię.
- Louis!!!
Próbowałam na niego nakrzyczeć, ale zamiast tego wybuchnęłam śmiechem. Wtedy właśnie pierwszy raz mnie pocałował..
Ciepło rozeszło się po całym moim ciele, zadrżałam od jego dotyku.
Oparłam się o maskę samochodu. Nie wiem ile się całowaliśmy. Chciałam by ta chwila trwała wiecznie. Jestem tylko ja i on.
"A co z Harry'm?" Przemknęła mi przez chwilę ta myśl.
"Czekam na Ciebie." Usłyszałam w głowie jego głos. "I zawsze będę."